Een nieuw woord

Bijna een week geleden eindigde de oorlog van twaalf dagen met Iran. Het eindigde op een zeer pijnlijke manier, met een laatste uur van intense aanvallen vanuit Iran, waarbij vier mensen omkwamen in Beer Sheva. Later hoorde ik dat één van hen een jonge vrouw uit Arad was. Dat was toen ik de eindeloze rij auto’s zag naar de begraafplaats van Arad (in de woestijn achter ons huis) voor de begrafenis. Die dag gaf God me Spreuken hoofdstuk drie vers vijf

Vertrouw op de HEERE met heel je hart,

en steun op je eigen inzicht niet.

Dat moest ik doen! Omdat mijn inzicht alleen maar was: "Waarom, God? Waarom moesten deze mensen sterven in het laatste uur van deze oorlog?". Ik begrijp nog steeds niet waarom, maar ik weet wel dat ik het niet hoef te begrijpen. Dat ik alleen maar geroepen ben om God met heel mijn hart te vertrouwen. Op dinsdag begon een wankel staakt-het-vuren en op woensdag werd de Israëlische samenleving weer ‘normaal’. Er is een werkwoord voor in het Hebreeuws. Het is Lechazlesh, afkorting van Lachazor leShigra: teruggaan naar de normale routine. Maar hoe doe je dat, Lechazlesh na twaalf dagen van ontelbare alarmen, in het grootste deel van het land elke nacht één of meer sirenes en tochten naar veilige ruimtes, zoveel levens verloren en zoveel huizen verwoest? Zelfs in de relatieve rust van Arad waren er enkele aanpassingen in het proces van Lechazlesh. Op donderdag voelde ik een overweldigende vermoeidheid over me heen komen en sliep ik overdag twee uur! En vrijdag had ik gewoon zin om te huilen, wat ik ook deed toen mijn zus me belde en vroeg hoe het met me ging (dank je wel, zus, voor je perfecte timing!). Dit zijn allemaal normale reacties van ons lichaam na het loslaten van de alertheid, spanningen en adrenalinestoten van de bijna twee weken daarvoor.

En echt Lechazlesh is nog niet mogelijk, want de oorlog is nog niet voorbij, ook al is er een relatieve rust teruggekeerd in het land. We werden herinnerd aan de harde realiteit van oorlog op die woensdag, de dag van de terugkeer naar de normale gang van zaken, toen zeven IDF-soldaten werden gedood in actie in Gaza. En hoewel er de afgelopen weken enkele lichamen van gijzelaars werden teruggevonden, worden er nog steeds zo'n vijftig gijzelaars dood of levend vastgehouden in Gaza. Deze relatieve rust heeft niets te maken met echte vrede, shalom, dus alsjeblieft

Bid om vrede voor Jeruzalem,

laat het goed gaan met hen die u liefhebben.

Laat vrede binnen uw vestingwal zijn,

rust in uw burchten. (Ps 122:6-7)

Wat kan ik zeggen over wat ik God heb zien doen tijdens deze oorlogsdagen? Afgelopen shabbat deelden we hierover met enkele andere Messiaanse gelovigen hier in Arad. Het was indrukwekkend om te zien hoe God in velen van ons dezelfde dingen heeft gesproken en bewerkt. Abba probeert echt om ons meer en meer op Hem te laten focussen en niet op de omstandigheden! Hij leert ons dat onze echte shalom en veiligheid in Hem zijn. Dat we in Zijn handen zijn, wat er ook gebeurt. En ook dat we onszelf en onze meningen steeds meer moeten neerleggen (steun op je eigen inzicht niet) en gewoon met Hem moeten wandelen (Vertrouw op de HEERE met heel je hart) en door moeten gaan met

Schep vreugde in de HEERE,

dan zal Hij u geven wat uw hart verlangt.

Wentel uw weg op de HEERE

en vertrouw op Hem: Híj zal het doen. (Ps 37:4-5)

Hier ben ik dus, ik wentel mijn weg op de Heer en ik ga verder op mijn weg. De komende dagen zal ik wat rondreizen in Israël, om vrienden te bezoeken en mensen te bemoedigen. Houd deze dagen alsjeblieft in jullie gebeden! Ik zal er de komende dagen wat meer over schrijven en ook over mijn toekomstplannen.

De eindeloze rij auto's voor de begrafenis