Door de Rode Zee en de woestijn

Ik was precies op tijd terug in Israël om Pesach hier te vieren. Dit jaar was dat een heel creatieve, niet traditionele, maar volledig Bijbelse seder (de seder is de speciale Pesach maaltijd waarmee het hele Pesachfeest begint). Ik was bij mijn Messiasbelijdende vrienden in Ashalim, net ten zuiden van Be’er Sheva. Hier een kort filmpje van onze Sedertafel voor de maaltijd:

https://www.instagram.com/reel/DIWlXFmivRg/?igsh=MW0yN3BmZnJ0cmYyZQ==

Rondom deze Pesachdagen hoorde ik iemand spreken over Gods wonderen. Hij zei, dat we Gods wonderen eigenlijk nooit zo ervaren, als we er zelf inzitten. Zelfs als het grote wonderen zijn, zoals de doortocht door de Rode Zee. Daar zag ook iedereen alleen de bezwete rug van de persoon die voor hem liep. Pas wanneer we terugkijken, zien we, dat er een wonder aan ons gebeurd is. Ik denk, dat de Israëlieten wel degelijk iets van het wonder ervoeren, maar ik denk dat er ook waarheid zit in wat deze man zei. En het is goed om dat in gedachten te houden en regelmatig terug te kijken om de wonderen in onze levens te herkennen en herinneren!

Tijdens de dagen van Pesach (het feest duurt 7 dagen) ben ik 2 dagen mee geweest op een wandeltocht in de woestijn met tieners en jeugdleiding van Streams in the Desert. Dit is iets, wat ik al heel lang had willen doen, maar de mogelijkheid had zich niet eerder zo gepresenteerd. Ik ben dus vol goede moed (en een beetje bang of het niet te zwaar zou zijn voor me) mee gegaan en ik heb een fantastische tijd gehad: de contacten met de tieners en jeugdleiding (ik heb een aantal hele goede gesprekken gehad), een adembenemende omgeving in een stuk van de Negev, waar ik nog niet eerder had gewandeld en het voorrecht om deze groep jonge Messiasbelijdende Joden te mogen dienen en bemoedigen midden in deze uitputtingsslag van een oorlog. Het was ook echt wel uitdagend, maar God was erbij. De eerste dag begonnen de hakken van mijn bergwandelschoenen al in de bus onderweg naar de wandeling uit elkaar te vallen (rubber-rot). Halverwege de wandeling had ik nog kleine stukjes zool en aan het eind niets meer. Maar God voorzag: deze dag was niet zoveel lopen, maar meer klimmen met ijzeren treden de berg op. En voor het afdalen waren de stenen zó glad, dat ik gewoon op m’n zitvlak naar beneden ben gegleden 😉. De tweede dag begon ik al met veel spierpijn en we hebben deze dag wel veel kilometers gemaakt en ook flink gedaald en gestegen (gelukkig was het dalen eerst, dat is toch veel zwaarder voor mijn spieren). Maar ik heb het allemaal kunnen doen en het was echt geweldig!