Bemoediging en loslaten

Vier dagen geleden verliet ik Israël na drie maanden. Het voelt alsof ik een andere wereld ben binnengestapt. Niet meer de constante alertheid, geen verwachtingen van hernieuwde raketbeschietingen, geen dagelijkse fysieke herinneringen aan de oorlog en de gijzelaars die nog steeds niet thuis zijn. En zoals het een uitdaging was om terug te gaan naar normaal (Lechazlesh 😉, zie post 1-7-2025), is het een heel andere uitdaging om deze andere wereld binnen te stappen. Ik werd hartelijk ontvangen door mijn vriendin op Cyprus en haar nicht, op bezoek uit de Verenigde Staten. De eerste ochtend hadden we een langzame start en nam ik wat heerlijke tijd met Abba, even huilen, de pijn, spanning, verdriet en God weet wat loslaten. Vanaf die middag waren we de drie Musketiers die het eiland Cyprus en de adembenemende natuur ontdekten en een aantal van de geestelijke familie van mijn vriendin op het eiland ontmoetten. Het was therapeutisch door de schoonheid die ik heb kunnen indrinken, door momenten van pure ontspanning (dobberen in het water, snorkelen met schattige visjes, de wind op mijn huid voelen) en door hele goede gesprekken over God en het leven in deze wereld. Ik ben ZO dankbaar voor deze tijd! Ik weet niet zeker of ik alles heb verwerkt wat ik nodig heb van mijn tijd in Israël, maar Abba zal wel weten wat daar het beste moment voor is. Nu bereid ik me voor om morgen naar Frankrijk te vliegen voor de TJCII Now Generation bijeenkomst, waar ik naar uitkijk.

Maar eerst wil ik iets met jullie delen over mijn laatste week in Israël. Zoals ik in eerdere posts al zei, wilde ik wat rondreizen in Israël, een paar vrienden zien en mensen bemoedigen. En zoals altijd had God het perfecte plan voor me klaar. Ik begon op dinsdag 1 juli door samen met een vriendin en haar team een barbecue voor te bereiden voor IDF-soldaten. Deze jongemannen van een gevechtseenheid die aan het front vechten, kwamen net uit Gaza en zouden de volgende dag voor een paar dagen naar huis reizen, voordat ze terug zouden gaan. Die dinsdagavond was de BBQ onderdeel van hun ‘loslaten’ van de realiteit van de oorlog in Gaza, voordat ze hun families zouden ontmoeten. Terwijl de jongens uit de bus stapten die hen uit Gaza had gebracht, waren wij volop bezig met de voorbereidingen: het kruiden van het vlees, het voorbereiden van de kolen, het snijden van de watermeloen, enz. Verschillende jongens boden meteen aan om te helpen, maar wij kwamen om hen te dienen! Toen ze eenmaal zaten te eten, begonnen ze ook te zingen en maakten ze een feest van de avond. Het was zo'n voorrecht voor mij om daar aanwezig te mogen zijn, deze jonge mannen te dienen die hun leven riskeren om Israël en de vrije wereld te beschermen en gewoon Gods liefdevolle aanwezigheid onder hen te zijn. Het was een heel bijzonder begin van deze laatste dagen in Israël.

Die avond zette mijn vriendin me af bij vrienden thuis. Hij is een holocaustoverlevende uit Eindhoven, mijn stad in Nederland en zij is van Poolse afkomst. Dit stel is altijd zo warm en gastvrij! Het is een plezier om bij hen te zijn en gewoon wat tijd met hen door te brengen. Op woensdagochtend ging ik met ze mee naar een lezing in een centrum voor ouderen (of mensen van de gouden leeftijd, zoals ze in Israël worden genoemd 😉 ). Ik heb het centrum al eerder bezocht, omdat mijn vriend daar veel vrijwilligerswerk doet. Aan het einde van de lezing, toen ik de zaal uitliep, vroeg een oudere dame waarom ik naar haar glimlachte. Ik vertelde haar dat ik haar gewoon mijn glimlach wilde geven. Als antwoord gaf ze me ook háár glimlach. Daarna gingen we naar een nabijgelegen winkelcentrum voor een kopje koffie (thee in mijn geval) en om een paar van hun vrienden te ontmoeten. Ik geniet ervan om gewoon bij deze ongelovige Israëli's te zijn, ook al lijken onze levens zo verschillend. Ik hou gewoon van ze!

Die woensdagmiddag reisde ik naar mijn Duitse vriendin die met haar familie in Galilea woont. We hebben elkaar twee jaar geleden ontmoet bij de Fontein van Tranen en sindsdien hebben we contact gehouden. Ze dient Holocaustoverlevenden. Naast het bezoeken van hen organiseert ze ook voedselpakketten voor ongeveer 250 overlevenden. Donderdag was de maandelijkse pakdag. Het was weer Abba's perfecte timing dat ik mee kon doen en helpen inpakken. Naast dat het een echte vreugde was om op deze manier te dienen, had ik ook verschillende goddelijke verbindingen met de andere mensen die die ochtend hielpen. Om af te koelen na het werk kon ik zwemmen in de Kinneret, het meer van Galilea, waar ik erg van genoten heb!

Op vrijdagochtend kon ik meerijden met een paar van mijn Arabische christelijke vrienden, die voor het weekend naar het noorden reisden. Ze komen uit een christelijk dorp vlakbij de grens met Libanon en hebben schrijnende dingen meegemaakt in de tijd van voortdurende aanvallen vanuit Zuid-Libanon door Hezbollah. Het was voor mij een bijzondere ervaring om op de pleinen van dit dorp beelden te zien van het Heilig Hart van Jesjoea en van Maria en de profeet Elia. Dat was ik in Israël nog niet tegengekomen. Ook de hoeveelheid groen in de natuur en het verschil in cultuur met de Joodse Israëli's, maakten dit tot een ontdekkingsreis. Op vrijdagavond werd ik samen met mijn gastgezin uitgenodigd voor een pre-wedding party. Ik at superlekker lokaal eten, danste even in Arabische stijl (nee, niet buikdansen, maar met een heel elegant gebruik van de handen) en kon niet echt een gesprek voeren, omdat de muziek te hard stond 😉. De volgende dag bezochten we de prachtige grotten van Rosh Hanikra en dronken we thee bij een andere Arabische zuster van onze Hebreeuws sprekende katholieke parochie van Beersheva. Het was een warme tijd met deze vrienden van vele jaren en ik ben zo dankbaar dat ik eindelijk hun dorp heb kunnen bezoeken.

Zondag tot dinsdag waren mijn laatste dagen in Arad, om alles af te ronden, mijn koffers te pakken en afscheid te nemen van oude en nieuwe vrienden. Ik voel diepe dankbaarheid voor dit seizoen in Israël, voor de genade om bij Israël te zijn, bij de Israëli's in hun tijd van nood en lijden. Ik heb een paar heel bijzondere banden met wat buren opgebouwd en ik weet dat die contacten niet verloren zullen gaan. Ik heb zoveel mensen ontvangen bij de Fontein en heb daar veel diepe ontmoetingen gehad. Mijn tijden van gebed en delen met andere gelovigen, zowel Messiaanse gelovigen in Arad en andere plaatsen, als met de gemeenschap van Hebreeuws sprekende katholieken waren heel bijzonder en ik voel nog meer gemeenschap met hen. En zoals ik altijd zeg als ik Israël verlaat: Ik weet niet wanneer ik terugkom naar Israël, maar ik kom altijd terug!