Het seizoen van onze vreugde en 7 oktober

Hier in Israël, terwijl ik uitkijk over de woestijn, is dit de perfecte setting om enkele gedachten te delen over het Soekotfeest, oftewel Loofhuttenfeest. Soekot is het laatste feest in de lijst van door de Heer vastgestelde tijden, zoals Hij die aan Israël geeft in Leviticus hoofdstuk 23. Soekot wordt ook wel het seizoen van onze vreugde genoemd, omdat God Israël opdroeg zich tijdens dit feest te verheugen. ...En gij zult u zeven dagen verheugen voor de HEER, uw God (Lev. 23:40b). Maar er lijkt een tegenstrijdigheid in dit alles te zitten. Ik zal het uitleggen.

Israël wordt geboden om zeven dagen in hutten te wonen, opdat uw nakomelingen weten dat Ik de Israëlieten in hutten heb laten wonen toen Ik hen uit het land Egypte leidde (Lev. 23:43a). Maar in hutten wonen is niet zo prettig... je bent blootgesteld aan de elementen: wind en kou. Zelfs aan regen, want de koosjere soeka heeft een dak waardoor je de sterren kunt zien. Degenen onder ons die van kamperen houden (en sinds mijn reis in de camper reken ik mezelf tot jullie!), weten hoe leuk het is om in de natuur te zijn en zelfs enigszins blootgesteld te zijn aan de elementen. Maar ik denk dat we het erover eens zijn dat we allemaal willen dat onze caravan/camper/tent waterdicht is. De joodse soeka is dat niet. Het raakt meer aan de onzekerheid en kwetsbaarheid van het leven.

Maar ondanks de onzekerheid van het leven had Israël redenen om zich te verheugen. Een daarvan was Gods voorzienigheid voor hen gedurende hun hele reis. Water uit de rots, vlees dat uit de hemel viel, brood dat dagelijks werd gevonden, en kleding en schoenen die niet versleten raakten. De grootste reden tot vreugde was dat God onder Zijn volk woonde (tabernakelde). Hij hielp hen een plaats voor Hem te bereiden (Ex. 25:8), zodat Hij onder hen kon wonen. Aan het einde der tijden zal dit weer werkelijkheid worden (Openb. 21:3), dit keer met een nog diepere impact:

En God zal alle tranen van hun ogen afwissen. En er zal geen dood meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch pijn zal er meer zijn; want de eerste dingen zijn voorbijgegaan (Openb. 21:4).

Dit jaar viel de eerste dag van Soekot op 7 oktober. (Ik vind dat hier even stilte moet vallen...). Hoe doe je dat: je verheugen en tegelijkertijd 7 oktober gedenken? Ik heb hier geen eenduidig antwoord op. Ik denk dat iedereen op zijn eigen manier heeft geprobeerd hiermee om te gaan, terwijl hij worstelde met deze zeer verschillende, diepe emoties. Voor mij was het heel belangrijk om vast te houden aan de diepe waarheden van Soekot: Gods voorzienigheid en Gods aanwezigheid bij de mensen te midden van de gebrokenheid en onzekerheden van dit leven, in de wetenschap dat Hij uiteindelijk alle tranen zal afwissen. Natuurlijk moet er een keuze worden gemaakt. Een keuze om te geloven in God en Zijn aanwezigheid onder ons en Zijn beloften aan ons, zelfs als we dat niet zien of voelen.

Het is dezelfde keuze die Israël dagelijks moet maken, vooral sinds 7 oktober: kiezen voor het leven, ook al voel je je verplettert door de pijn van verlies en rouw. Ik denk dat een van de beelden van de Fountain of Tears dit heel goed weergeeft: de overlevende van de Holocaust wordt verpletterd onder de mantel van de dood. Hij voelt de noodzaak om de doden voortdurend te gedenken, en het is alsof zij tegen hem hebben gezegd: in uw handen leggen wij onze geest en onze herinnering. Israël beleeft dit sinds 7 oktober op een nieuwe manier.

En nu is er hoop op de vrijlating van de resterende gijzelaars. Ze zouden op maandag 13 oktober, vooravond van het feest van Simchat Torah, worden vrijgelaten, dezelfde dag op de Hebreeuwse kalender waarop ze twee jaar geleden werden ontvoerd. Deze fysieke vrijlating zal ook een vloedgolf van emoties teweegbrengen, variërend van diepe vreugde en dankbaarheid tot nog dieper verdriet en rouw. Hoe kunnen we in deze dagen voor Israël bidden? Ik wil Psalm 29 voorstellen en enkele gedachten daarover delen.

Een psalm van David. Geeft aan de HEER, o machtigen, geeft aan de HEER eer en kracht. Geeft aan de HEER de eer die Zijn naam toekomt; aanbidt de HEER in de schoonheid van heiligheid. De stem van de HEER [is] op de wateren; de God van eer dondert; de HEER [is] boven vele wateren.

De wateren zijn in Bijbelse taal een symbool voor de volken die niet met God wandelen. Je zou hier dus zelfs kunnen zeggen: De Heer is boven Hamas...

De stem van de HEER is machtig, de stem van de HEER is majestueus. De stem van de HEER breekt de ceders, ja, de HEER breekt de ceders van Libanon.

Libanon en de ceders van Libanon zijn een beeld van onze trots en van menselijke zekerheden. God zal ze breken!

Hij laat ze ook springen als een kalf, Libanon en Sirion als een jonge wilde os.

Denk eens aan hoe kalveren wild rondspringen als ze uit de stal worden gelaten. God zal de hoogmoedigen zo gek laten rondspringen ;-).

De stem van de HEER gaat door vlammen van vuur. De stem van de HEER doet de woestijn beven; de HEER doet de woestijn van Kades beven.

God zal de plaatsen doen beven waar geen overvloed aan leven is (en in Hem is overvloed aan leven, zie Johannes 10:10).

De stem van de HEER doet de hinden kalven,

Hij brengt leven voort

en onthult de bossen; en in Zijn tempel zegt alles: Glorie!

Uiteindelijk zal Hij alle glorie ontvangen!

De HEER zit op de vloed; ja, de HEER zit voor eeuwig als Koning.

Zelfs daar, waar de wateren (de goddelozen) buiten controle zijn, heeft God de controle!

De HEER zal Zijn volk kracht geven; de HEER zal Zijn volk zegenen met vrede.

In sommige vertalingen wordt een ander woord gebruikt in plaats van vrede, maar in het Hebreeuws staat er shalom, wat vrede, volheid en heelheid betekent.

— Psalm 29:1-11

Toen ik in Bretagne was, had ik een heel gave ervaring toen ik met een vriendin aan de kust stond. We keken naar de sterke golven die binnenrolden en op de rotsen beukten. Het was een indrukwekkend gezicht. Het deed me denken aan deze psalm, dus las ik deze psalm hardop voor. Op het moment dat ik het woord Shalom uitsprak (God zal Zijn volk zegenen met Shalom), werd de zee kalm en gedurende minstens een halve minuut waren er geen grote golven die op de rotsachtige kust sloegen... Dit was een zeer krachtig moment en ik wil in deze dagen dezelfde shalom over Israël bidden.

Niet iedereen die ronddwaalt, is verdwaald.

Om op de hoogte te blijven, klik hier