Blindedarmontsteking met een doel

Omgeven door liefde

Ja, ik heb blindedarmontsteking gehad, in Israël! Omdat dit iets is wat je nooit plant, kwam het voor mij ook als een totale verrassing. Het begon op zondagavond 12 oktober. Ik was net aangekomen in het baptistendorp om deel uit te maken van het gebedsteam van het Festival of Life, een nieuw festival georganiseerd door Messiaanse gelovigen om hoop te brengen in Israël en te bidden voor de eenheid in het Lichaam van de Messias. Dit festival werd georganiseerd voordat er enige duidelijke hoop was op vrijlating van de gijzelaars. Omdat eenheid en herstelde hoop mij beide na aan het hart liggen, had ik ja gezegd om deel uit te maken van het gebedsteam. Die zondagavond had ik iets te veel gegeten en voelde ik me opgeblazen, maar ik verwachtte dat dat wel over zou gaan. Maar die hele nacht had ik er last van. Dat was ongebruikelijk voor mij. Hoewel ik die nacht nauwelijks sliep, bleef ik volledig in shalom en in een houding van gebed en aanbidding. Ik dacht na over wat deze fysieke verteringsproblemen zouden kunnen betekenen: misschien dat we broeders en zusters in het Lichaam van de Messias vaak niet ‘verteren’ en dingen tegen hen in ons hart bewaren. Dus ik verootmoedigde me ervoor en bad erover.

De volgende dag ging ik zoveel mogelijk door zoals gewoonlijk, ook al bleef het ongemak bestaan en nam het langzaam toe.

Omdat mijn buik de volgende ochtend nog steeds niet beter was, bad ik opnieuw met mijn gebedsmaatjes om genezing en maakte ik een afspraak met God: als er aan het einde van de Maaltijd des Heren (dat zou om 12 uur 's middags zijn) niets veranderd was, zou ik naar mijn vriendin die arts is gaan, want ik had een groeiend vermoeden, dat ik blindedarmontsteking had.

Die ochtend waren het gebed en de Maaltijd des Heren heel diep. De deelnemers hadden zeer uiteenlopende achtergronden: joodse, arabische en niet-joodse gelovigen met hetzelfde verlangen om in eenheid samen te komen voor de Koning der Heerlijkheid. Ik voelde Gods aanwezigheid heel sterk, maar ik ontving geen genezende aanraking voor mijn lichaam. Dat was voor mij geen teleurstelling. Ik had al het gevoel dat ik dit proces misschien gewoon zou moeten doorlopen. Allereerst voor mijzelf, om diepere genezing te ontvangen op die plek waar ik me gemakkelijk eenzaam en verlaten voel als ik ziek ben. En dan misschien ook als een profetisch beeld van wat God wil doen met deze onverteerde deeltjes (deze aanstoot die we jegens onze broeders en zusters koesteren), die we in ons opgeslagen houden en die vroeg of laat het risico lopen geïnfecteerd te raken. Dus ik was in totale shalom en gaf me over aan wat Abba me in dit proces wilde geven.

Ik ging naar mijn arts-vriendin, die mijn vermoeden bevestigde en me adviseerde om naar het ziekenhuis te gaan. Naar het ziekenhuis gaan was moeilijk voor me. Ik was bang; bang om alleen te zijn, bang om niet te weten hoe de dingen gaan in een Israëlisch ziekenhuis, bang om het niet begrijpen wat er gezegd zou worden. Want hoewel mijn Hebreeuws redelijk goed is, heb ik nooit medische termen geleerd. En als Israëli's heel snel praten, heb ik ook moeite om ze te begrijpen. Maar ik probeerde op de Heer te vertrouwen, en op het moment dat ik het ziekenhuis binnenkwam, waren deze angsten verdwenen en voelde ik me volledig gedragen door Gods genade en shalom! Er was nog maar één moment waarop een gevoel van eenzaamheid me probeerde te overvallen, en dat was toen ik naar de operatiekamer werd gebracht. Ik ging tegen dat gevoel in door de waarheid te verkondigen, dat God bij me is: 🎶 U bent hier, aanwezig in ons midden, ik aanbid U 🎶. De rest van de tijd was ik in totale shalom en geduldig vertrouwen, zelfs tijdens de lange uren van wachten. En toen ik in de operatiekamer aankwam, was de eerste reactie van de verpleegkundige die me ontving: “Wat een glimlach!”. Dit was echt God, want ik was me er totaal niet van bewust...

Tijdens het hele proces van naar de eerste hulp gaan, gediagnosticeerd worden, opgenomen worden, wachten op de operatie, de operatie ondergaan en de korte dag van herstel voordat ik werd ontslagen, heb ik veel verpleegkundigen, artsen en andere patiënten ontmoet. Voor velen heb ik een christelijke, Hebreeuws sprekende getuige kunnen zijn van Gods liefde voor Israël. Omdat mijn naam in het Engels op mijn naambandje stond, was het duidelijk dat ik een toerist was. Maar ik sprak Hebreeuws. Hoe kon dat? Dus vertelde ik dat ik had gestudeerd over de joodse wortels van het christelijk geloof en dat was op zich al een mooie verrassing voor hen. Ze reageerden met: “Je bent hier op een bijzonder moment”, vanwege de vrijlating van de gijzelaars. "Ja, het is bijzonder, vooral omdat ik hier ook was op 7 oktober (ogen worden groter), en vorig jaar tijdens de tweede grote aanval van Iran (ongeloof op de gezichten) en in het voorjaar tijdens de oorlog met Iran (totale verwarring, al hun ideeën over christenen worden op hun kop gezet). Ik heb God zelfs enkele jaren geleden gevraagd dat als er ooit iets heel groots zou gebeuren in Israël, ik daar bij haar wilde zijn in haar pijn." Deze momenten waren zo bijzonder omdat je zag dat hun harten geraakt werden. Het was voor mij zo'n voorrecht om op die momenten een instrument in Gods handen te zijn!!!

Een ander heel bijzonder en geweldig voorrecht was voor mij om te ontdekken dat ik in hetzelfde ziekenhuis was opgenomen als vijf van de vrijgelaten gijzelaars... Natuurlijk heb ik ze niet ontmoet, maar zo dicht bij hen te zijn en voor hen te kunnen bidden onder hetzelfde dak was gewoonweg meer dan ik me had kunnen voorstellen...

In dit alles voel ik en heb ik zoveel doel en zoveel voorrecht gevoeld dat ik er sprakeloos van ben, en tegelijkertijd wil ik het van de daken schreeuwen...

Dus, met een hart dat overloopt van dankbaarheid aan God, voor al deze genade, en aan vele dierbare vrienden en familieleden die me op alle mogelijke manieren hebben gesteund, zet ik mijn weg naar herstel voort en blijf ik nadenken over alles wat God hier heeft gedaan.

Dank de Heer, want Hij is goed, want Zijn genade duurt eeuwig.

Mijn kamer: een veilige kamer en nr. 18, het getal van het leven!

Een bijzondere plek om bij te komen, vlakbij het graf van zuster Paula.

Om op de hoogte te blijven, klik hier